YAZI DİZİSİ

MERDİVENDEN DÜŞMEK-4-

ŞENOL GONCAGÜL

Yıkıldığım an dı!
Yasemin, hastaneye yatalı 10 gün kadar olmuştu. Okulu, evin biraz ilerisindeydi. Komşular ve arkadaşları sürekli durumunu soruyorlardı. Birgün, sanırım okulun çıkış saatleri, yani 16.00 sularıydı. Kapının zili çaldı. Açtım; okuldan 5-6 kadar öğrenci duruyordu. Yasemin’i soracaklardır düşüncesiyle “Hayırdır çocuklar?” dedim. Aralarından birisi iki adım öne çıkarak:”Amca! Biz okuldan birinci sınıf öğrencileriyiz. Bizim sınıftaki öğrencilerle karar aldık. Bugünkü harçlıklarımızı harcamadık. Biriktirdik. Bu paraları da, Yasemin’e ilaç almanız için getirdik.” Dedi. Elindeki, küçük bir naylon poşeti bana uzattı. Ekledi:”Çok değil ama…” dedi. Poşette, demir ve küçük paralar vardı. 
Beynimden kaynar kazanlarda kaynamış sular döküldü. Ağlayacak oldum, çocuklar yanlış anlamasın diye yapamadım. Saçlarını okşayıp, teşekkür ettim. İçeriye kendimi nasıl attığımı hala bilmiyorum. Poşetin içini açtım. 16 lira 25 kuruş vardı. O küçücük yüreklerden, ne büyük bir sevgi ve insanlık dersi yükseliyordu öyle. Sakladım. Hala o poşete bakar bakar ağlarım ve halime şükrederim! Sonuçta, ortada kurtarılmış bir hayat duruyordu…
GİDİYORUM…
gidiyorum şimdi ama döneceğim yakında şekerlerimi yemeyin sakın uyanır, ararım onları bir gece yarısında
maskem nefesimi kesiyor anne neden açamıyoruz pencereleri koridorda niye gezemiyorum anne neden söyleyemiyorum hem ben umutlu  ve sevinçli kelimeleri
hem söyleyin; arkadaşlarım aramasınlar beni arasalar bile okulu anlatmasınlar sakın kim hangi dersten on almış hangi öğretmen gelmiş, yeni
gidiyorum şimdi ama döneceğim yakında umutlarıma dokunmayın  bir melek olur, gelirim anne o ağlamak nöbetlerinde unutun o kötü anıları da sizi sevdiğimi unutmayın
DEVAM EDECEK…